Ordu’da Doğal Mantar Kültürü ve Ekoturizm

97 Ordu’da Doğal Mantar Kültürü ve Ekoturizm Maddi Kültür ki bazı aileler pişirilirken kokusunun rahatsız edici olduğunu, bu yüzden sadece soba üstünde bü- tün olarak pişirip tüketmeyi tercih ettiklerini söylemektedir. Bu mantar pişmeden de tüketilebilen bir türdür. Pişirmeden yemek için mantarın şapka kısmı, üzeri bıçakla soyulduktan sonra tüketilir, bacak kısımları yenmez (K.K.4). İnek Kirmiti Bu kirmite renginin beyaz ve parlak olması, şapkasının ince ve zarif olması, çanak kısmın- dan (şapkasının içerisinden) süt çıkması gibi nedenlerle “inek kirmiti” denmiştir. Bu mantar yıka- nıp tuzlandıktan sonra kuzine üzerinde bütün olarak kızartılabilir, fırında kızartılabilir, kavurması yapılarak da tüketilebilir. Mantar piştikten sonra üzerine mısır ekmeği ilave edilmektedir. İnek kirmiti daha sonra da tüketmek üzere turşu şeklinde saklanabilmektedir. Bunun için mantarlar yıkanıp temizlenir. Büyük olanları doğranır küçükleri ise bütün şekilde tuzlanıp bidonlara konur. Bidonun içerisine bir miktar su eklenir (K.K. 9). Öküz Kirmiti Bu mantar çeşidine, üzerinin (şapkasının) sert olması, iç kısımlarında çizgilerin bulunma- sı, ayrıca inek kirmitine göre daha kaba durması ve sütünün az olmasından dolayı bu isim veril- miştir. Zehirli olabileceği düşüncesiyle yöre halkınca tüketilmeyen bir mantar türüdür fakat başka yerlerde tüketildiği için yöre halkı tarafından maddi kazanç elde etmek için toplanıp tüccarlara satılmaktadır (K.K.5). Güz Kirmiti Toprağa yakın büyüdüğü ve üzerine yaprak vs. yapıştığı için görülmesi zordur. Yapışkan, huni gibi, ortası çukurdur. Küçükken beyazdır, büyüdükçe sarı renge dönüşür. Kalın kabuklu dol- gun etlidir. Orman içlerinde ve kenarlarındaki çayırlık arazilerde olur. Pişirilmeden önce tuza ya- tırılıp acısının çıkması beklenir veya pişirilmeden bir süre haşlanabilir. Haşlandıktan sonra suyu- nun sıkılması gerekir. Kavurması tercih edilir, kavururken soğan yerine pırasa da olabilir (K.K.6). Geyik Kirmiti Bu kirmite turuncu renginin geyiğin rengine benzetilmesinden dolayı bu ad verilmiştir. Fın- dık bahçelerinde bol bulunur. Yaralandığında bol miktarda süt akıtır. Pişirmeden yenen bir man- tar türüdür. Yendiğinde ellerde, dudakta ve dilde turuncu renk oluşur. Geyik kirmitinin fazla bü- yümeden toplanması gerekir. Çünkü olgunlaşmış olanların rengi koyulaşır ve yerken ağzı yakar. Bu yüzden tazelik zamanı geçtikçe zehirli hâle geldiği düşünülür. Meşe ve gürgen ormanlarında bulunur. Haziran sonu ve temmuz ayında yetişir (K.K.4). Dağ (Orman) Çürüğü İsmini çürük ayından (temmuz) almıştır. Genellikle ağaç köklerinde, çalı içlerinde, düz ve eğimli arazilerde olur. Kendine özgü sarı rengiyle bilinmektedir. Yörede sevilerek tüketilen bir tür- dür. Kuzinede pişirilmez, sadece kavurması yapılır ancak farklı olarak pişmesine yakın üzerine yumurta kırılmaktadır (K.K.2).