Halk edebiyatımızın zengin ürünleri arasında toplumsal hayatımızı ifade eden dört mısralı manzumelerimiz olan manilerimizin yazarları, şairleri belli değildir. Genellikle dört mısradan kurulur ve hece vezniyle yazılır. Köy hayatında maninin büyük bir yeri ve değeri vardır. Mangal başlarında, kına gecelerinde, sıkışan duyguların yüreklerini mani söyleyerek hafifletirler. Eskişehir’de Kırım göçmenlerinin getirmiş olduğu “şın” denilen bir mani söyleme geleneği vardır. İlimiz köylerinde söylenen, bilinen manilerimizden bazıları aşağıda örneklenmiştir.

• Ayva sarılarına Gece yarılarına Mevlam sabırlar versin Asker karılarına
• Serenlikte zincirler Fiske vursan iniler Gurbetteki nazlı yarim Kulakları çiniler
• Kuru kına yaş kına Ölüyorum aşkına Allah nasip etmesin Onun gibi şaşkına
• Bir dalda iki ceviz Yarimin adı Cengiz Cengiz benim olursa Eskişehir’e gideceğiz
• Öküz aldım pazardan Çatladı gitti nazardan Konuşmuyorsun kız Fadime Yeni mi çıktın mezardan
• Kör Hasandır köyümüz Zemzem akar suyumuz Sevip sevip ayrılmak Yoktur öyle huyumuz
• Astepe bayırları Silkerim çayırları Kırka’dan kız alan Çift vursun davulları
• Entarisi dört enden Ne tez usandın benden Evi tenha bulursam Öcümü alırım senden
• Gayanın altı pınar Elimi soksam donar Ne gız oldum ne gelin Yüreem ona yanar
• Nargilenin markucu Gınalı barmek ucu Ramazanda yar sevenin Gabul olmaz orucu
• Bir tas içinde pekmez Sen yesen bana yetmez Delikanlı kazancı Şimdiki süse yetmez
• Garanfili gurutman Suya goyup unutman Cennetten huri çıksa Ben yarimi unutman
• Mezarlıkta Gezerim, Çıkı Buldum Çözerim, Vallah Billah Kaynana, Ben Oğlundan Güzelim.
• Fasulye Fasıl Olur, Yemesi Nasıl Olur, Ver Baba Sevdiğimi, Bak Geçimim Nasıl Olur.
• Bakkalda Yumak Buldum Dantel Öreyim Diye, Mahallede Yar Sevdim, Hergün Görevim Diye