Osmanlı sanatında hürde nakış (Küçük resim) olarak bilinen minyatür, Fransızca miniare kelimesinden türemiştir. Eski el yazmalarının kenarları minium (sülyen) denen kırmızı bir boya ile süslenir, bunlara da miniare denirdi. Zamanla bu kelime minyatür olarak kullanılmaya başlandı. 6. y.y. da Mani resimleri ile Uzakdoğu ve Orta Asya'ya yayılan minyatür sanatı, Türklerin Anadolu'ya göçüyle burada da yetişen sanatçılarla yaygınlaşmış, beylikler döneminde durakladıktan sonra Osmanlılar'ın sanata verdikleri önemden dolayı büyük gelişme göstermiş, özellikle 16. y.y.'ın ikinci yarısında altın çağını yaşamıştır. İşlenen konular, kalabalık savaş ve av sahneleri, tarihi olaylar, saray yaşantısı gibi belgesel niteliktedirler. Bu eserlerin metnine göre en önemli olaylar yazı aralarına yerleştirilir, bütün objeler uygun bir kompozisyon ile birbirlerini örtmeden tek yönlü mekân anlayışı içinde gölge ve ışık zıtlaması olmadan düzenlenerek parlak renkler ve altın gümüş ile boyanır. 18. y.y. sonuna kadar klasik minyatürün devamı sayılan bu tür çalışmaları yapan sanatçılar, daha sonra batı sanatından etkilenerek ışık ve gölgenin zaman ve mekânın birarada kullanıldığı çalışmaları tercih ederek klasik minyatürden uzaklaştılar.