Bahara Övgü: Abdülsamedi Babek ( (972-1019)

Şad ol ey gönül! Baharın güzel demleri geldi Geçti Şubat ayları, bütün yamaçlar belirdi Fidanlar sürgün verdi, gürlüyor sular, dereler Çözüldü karlar, güneş görmeyen yerler belirdi Çiçeklerle, güllerleşenlendi uçurumlar O esrik nergis salınan tacıyla çıkageldi Fesleğenler,•su zambakları nasıl da mağrur Ulu padişahlardan ancak Hüsrev’dir benzeri Menekşeler, göl çiçekleri ve taze sümbüller Sardı kayalar, yamaçlar ve bütün düzlükleri Köklenip yeşerir otlar, benzeyip yörüklere Selamlayıp hayvanları, otları, zirveleri Neşe içinde vadiler, geçitler, viraneler Sığınaktır ona şu kayalar ve gölgeleri Bir akça ağaç dalı üstünde sarhoş olmuş o Bade içmeye durmuş bülbülü, güvercinleri Hepsinden en çok deli bülbülün gönlü yaralı Aman eyvahlar bana, hani benim gülüm hani Oğlakların, kuzuların sesini pek severim Hele de akşam meleyişler sarınca her yeri Karşılamaya gelesin elinde bakraç ile Evlerin önünde çalkalıyorlar süzekleri Halaylarla gitti türkü söyleyen o güzeller Gürültü, uğultu sardı dağdaki düzlükleri.