Ey Rabbim (Şeyh Hasan Hekarî (1183-1234) Ya Rabb, önceleri karanlıktı dünya İçinde ne fare, ne yılan daha Süsledin onu yenibaştan Gül de olmuş oldu bir defada Ya Rabb, kerimsin sen, ustasın Açtın karanlık mezarı ve kapıyı Sen ustası her şeyin Cenneti yarattın ….. şekilde Yer ve gök yoktu daha Geniş ve dipsizdi dünya Ne insan, ne de hayvan vardı Öyle kurdun tenhalığı Denizde yalnız inci vardı Yürümüyor, yürümüyordu İyi ruhu ona vererek Olmayan nuru var ederek Et ve ruh sarıldı ona Gözlerde fer erişti ona El ve ayak verdin bedene Ve sohbete ısındırdın onu Müşfik, rahman ve usta Allah Açtın dünyarunkapısıru, yolunu Her şeyi bizim’ çin var ettin Cennet oldu dünyan ve medeniyetin Rabbimiz tanır her şeyi inciden yonttu temeli Ondan iyi insanı yaratarak Dedi: işte, daha yetmez mi? Rabb’in heybetinden ürperdi inci Kaldıramadı, yetmedi takati İnsan suretiyle süslendi Kırmızıya, beyaza bezendi Rahmandır bizim Rabbimiz Verdi bize iyilikle güzelliği Kudret kalemine izin verdi Aşk sırrına sürdü bizi Maya çaldı denize, denizi mayaladı Koyu bir duman tüttü ondan Onunla çatıldı yerle göğün on dört katı Rabbimiz çıkardı inciyi ordan Aşk da kattı içine iki göz peyda ederek ordan Ondan kıyıya aktı’