Tunceli'de toplumsal yaşamı biçimlendiren kültürel çeşitlilik, geleneksel aşiret yapısı, doğa ve iklim koşullarından kaynaklanan zengin saz ve oyun kültürü vardır. Merkez, Hozat ve Ovacık yörelerinden derlenen ezgiler, Sivas aşıklamalarıyla büyük bir benzerlik gösterir. Pertekli kemane Süleyman Kaya ve Hozat’lı İsmail Okur’dan derlenen iki sesli ezgiler ilginçtir. Seyyit ve Sazbent denilen âşıklar bağlamalarıyla Hatai, Nesimi, Pir Sultan Abdal, Harabi, Virani, Sefil Sıtkı gibi âşıkların deyişlerini çalar ve söylerler. Köroğlu koçaklamaları, Kerem’den divan ve türküler okurlar.

Yörede savaş ve ölüm olaylarının arkasından ağıt yakma geleneği yaygındır. Yöre yaşamından kesitlerin yansıdığı manilerde daha çok sevdalar ve ayrılıklar konu edilir. Tunceli’deki yöre söylencelerinde ise doğa ve dinsel öğelerin egemen olduğu görülmektedir. Yörede kara düzen, bağlama düzeni, bulgari düzeni ve şarkı düzeni olmak üzere 4 ayrı düzen saptanmıştır. Tunceli’de bağlama tezene ya da el ile çalınmaktadır. Parmakla çalmaya ‘Şelpe’ ile çalmak denilmektedir. Genellikle cura bağlamalar şelpe ile çalınır. Yörede kullanılan halk müziği araçları arasında en yaygın olanlar, tezeneli sazlardan bağlama, iki telli cura ve yakın zamanlarda tanbura; yaylı sazlardan kemane, üflemelilerden zurna, dilli-dilsiz kavallar, çobandüdükleri ve çığırtma; vurmalılardan davul ve tef’tir.